Przełom wieków XIX i
XX
W małej
podwrocławskiej wsi staje młyn. Nie jest to młyn z wiatrakiem ani kołem wodnym;
siłą napędową jest tu maszyna parowa. Tereny te przynależą do Niemiec, uwagę
przykłada się do wszystkich, najdrobniejszych szczegółów, maszyny wykonuje się
solidnie, jak to za Niemca. Krótko przed II wojną światową młyn się
rozbudowuje, maszynę parową zastępuję elektryczna, prócz części magazynowej, buduje
się i część mieszkalną. Na terenie Młyna działa również cegielnia z 12 szopami
do suszenia cegły.
Rok 2015
Jedziemy na dzień otwarty młyna Skokowa, któremu patronuje
Slow Food Polska. Pogoda dopisuje, choć ostatni tydzień tego nie zapowiadał.
Przejeżdżamy nową stację kolejową, drogowskazy prowadzą nas do młyna. Wita nas
ciepło i spokój.
Rok 1955
Czasy przesiedleń. Starych
właścicieli młyna już nie ma. Dawna cegielnia zostaje zburzona. Zostają po niej
jedynie ślady na budynku Młyna, jak również szopy.
W tym czasie Zdzisław
Sznajder przenosi się z Prus Wschodnich do Skrzypca na Opolszczyźnie. Janina,
przyszła pani Sznajder, przenosi się z Otyni pod Stanisławowem (tereny obecnej
Ukrainy) trafia do Trzebini na Opolszczyźnie). Na pewnej wiejskiej zabawie Zdzisław
i Janina poznają się, biorą ślub i przyjeżdżają na teren Skokowej z państwowym
przydziałem objęcia młyna. Razem z nimi przyjeżdża trójka dzieci.
Zdzisław ma
doświadczenie młynarskie. Przed przyjazdem pracował w młynach w Kramkowie i
Skrzypcu, wie jak konserwować Młyn, by służył długie lata.
Rodzina wprowadza się
do zdewastowanego domu przylegającego do Młyna. Muszą go wyremontować, żeby
mógł posłużyć za prawdziwy dom dla ich dzieci. W krótkim czasie pozostałości
cegielni zostają całkowicie rozebrane a cegła wywieziona na odbudowę centralnej
Polski. Pozostaje im jednak młyn, gdzie ciężką pracę zaczyna Zdzisław. Domem i
wychowaniem dzieci zajmuje się Janina, która – gdy znajdzie chwilę czasu –
maluje obrazy.
Wkrótce miejsce
zaczyna na nowo żyć swoim rytmem. Dom zostaje wyremontowany a Młyn zaczyna
świadczyć usługi okolicznej ludności.
Rok 2015
Największe wrażenie robi na nas kilkupiętrowy młyn. Duży
budynek z czerwonej cegły, wewnątrz jednak dominuje drewno. Wnętrze zapiera
dech w piersiach, bynajmniej nie z powodu zapylenia mąką J
Przenosimy się w czasie do początków dwudziestego wieku. Jest fantastycznie. Ja
poznaję stół stolarski, jaki miał mój dziadek i przy którym bawiłam się, gdy
byłam dzieckiem w jego warsztacie. Tomek, który spędzał wakacje w dzieciństwie na
podkarpackiej wsi, zachwyca się narzędziami, które są takie same jak te, które
widział będąc dzieckiem, mimo iż miejsce, w którym je widział dzielą kilometry
od tego, w którym teraz jesteśmy. Stare maszyny działają do dziś, ich produktem
jest prawdziwa mąka, bez „polepszaczy” i innych dodatków.
Rok 1975
Epoka Gierka. O
wydarzeniach na wybrzeżu nikt nie słyszy. Buduje się propagandę sukcesu i
zaciąga się kredyty konsumpcyjne. Rok wcześniej Polska zajmuje 3.miejsce na mistrzostwach
świata w piłce nożnej. W Skokowej Zdzisław zostaje jednym z kierowników w nowo
wybudowanej Wytwórni Pasz. Młyn obejmuje Janina. Dzieci są już duże, więc może
sobie na to pozwolić, jednak nadal zajmuje się domem. Młyn przejmuje Gminna
Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska”. Przybywa klientów i pracy.
Rok 2015
Wokół Młyna rozciąga się przede wszystkim spokój. Czuć
energię tego miejsca. Przy Młynie są kury i mały warzywniak. Wnuk Zdzisława –
Grzegorz oprowadza nas po Młynie. Z technicznych elementów mało zapamiętuję,
ale można pytać o wszystko. Na mnie największe wrażenie robi potęga Młyna sama
w sobie, jak i fakt, że maszyny – mimo, że mają już ponad 100 lat – działają i
dobrze się mają. Dla ich architekta i wykonawcy - chapeau bas. Ja tego nie
ogarniam J
Ogarniam natomiast mąkę, czyli to, co dzięki nim powstaje. W dzisiejszym
świecie zatraca się prawdziwość produktów, a Skokowa to miejsce, gdzie ta
prawda istnieje i przed właścicielami Młyna również powinniśmy ściągnąć czapki
z głów. W książce kulinarnej Camilli Lacberg czytamy, ze sekret gotowania
polega m.in. na tym, że istotne jest miejsce, gdzie przyrządza się potrawy.
Każde ma swój charakterystyczny smak, którego nie da się oddać słowami. Tak
samo myślę jest z miejscem, gdzie robi się produkty, z których gotujemy i
pieczemy. Tak jest z mąką ze Skokowa.
Rok1995
Gminna Spółdzielnia postanawia
sprzedać Młyn wraz z domem. Zdzisław decyduje się go kupić za odkładane przez
lata pieniądze. Zaczyna się nowy rozdział w historii Młyna i rodziny
Sznajderów. Młyn z państwowego staje się prywatny, Zdzisław rozpoczyna drugi
remont. Wymienia poniemieckie łożyska w maszynach i siatki w odsiewaczach,
regeneruje łuszczarki i wałki w mlewnikach. Do Młyna ustawiają się kolejki
klientów.
Rok 2015
Młyn Skokowa to mały rodzinny Młyn. Rodzinnie ciepło jest wyczuwalne na
każdym kroku.
Mieliśmy to szczęście, że znamy się z Grzegorzem, wnukiem Zdzisława i
zostaliśmy zaproszeni na ognisko po Dniu Otwartym. Zostaliśmy uraczeni domowym
piwem i cydrem, a przede wszystkim – chlebem! Ciężko jest opisać słowami, jakie
to wszystko było dobre. W każdym z nich czuć było miłość, z jaką zostały
zrobione. Siedzieliśmy, opowiadaliśmy sobie o prawdziwym jedzeniu, o
naturalności i o prawdzie.
Rok 2001
Zdzisław umiera. We Młynie zaczyna
pracować jego syn Jerzy z żoną, wszystkiemu patronuje Janina. Poszerzają
asortyment produktów i pozyskują nowych klientów. Jerzy prowadzi Młyn do teraz.
Pomaga mu syn Grzegorz wraz z żoną Izą.
Rok 2015
W Skokowej można zakupić mąkę, która powstaje w 100% ze zboża. Ziarno
pozyskuje się od sprawdzonych dostawców, przez to ci mniej uczciwi są bardzo
niezadowoleni, kiedy odmawia im się przyjęcia zboża.
Obecnie w ofercie są: mąka pszenna krupczatka 450, pszenna 500, pszenna chlebowa
750, pszenna graham 1850, pszenna razowa 2000 i żytnia 720, żytnia razowa 2000,
kasza manna, otręby pszenne i żytnie.
Pod koniec dnia robimy sobie spacer nad pobliski staw, który
powstał w miejscu, gdzie wydobywana była glina, która służyła do produkcji
cegieł. Podglądamy łabędzicę, która wysiaduje swoje młode i jej partnera, który
dzielnie jej pilnuje.
Z ciężkim sercem wyjeżdżamy z młyna, musimy trochę zwolnić,
by przechodzący przez jezdnię bażant spokojnie przeszedł. Jest nam błogo. W bagażniku
wieziemy zakwas i mąkę, mam nadzieję, że jej zapasy pozwolą nam wspominać ten
dzień jeszcze długo.
